Ik schrijf graag. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor een publiek. Het kerntalent ‘Informatieoverdracht’ is bij mij heel sterk, wat inhoudt dat ik de behoefte heb mijn kennis met anderen te delen om hen vooruit te helpen. Mijn studie Taalwetenschap geeft wel aan dat ik ook graag met taal bezig ben. Logisch dus dat schrijven voor anderen, zodat zij iets interessants te lezen hebben, een voorwaarde voor mij is om gelukkig te zijn. Naast mijn werk als kerntalentenanalist neem ik dan ook met plezier freelance schrijfopdrachten aan.
Onlangs had ik afgesproken met een goede vriend uit mijn studietijd. Door de drukte die werk en gezin met zich meebrengen, zien we elkaar niet heel vaak, maar het contact is nog altijd goed en áls we elkaar weer zien, valt er veel bij te praten. Zo ook deze keer. Al lunchend praatten we over onze kinderen, zijn tweede die op het punt stond geboren te worden, onze partners, werk, en zo kwamen we op mijn freelance schrijverij.
Ik heb al tijdje het idee om eens een blad te benaderen met het voorstel een artikel van mijn hand over de kerntalentenmethode te publiceren
“Over welke onderwerpen schrijf je graag?”
-“Over van alles. Juist die afwisseling vind ik leuk. Dat ik me in een onderwerp verdiep, daarover een artikel schrijf, en daarna weer een heel ander onderwerp oppak. Zo leer ik zelf ook over van alles.”
“En over kerntalenten?”
-“Nou, nu je het zegt. Dat is inderdaad een wens van me, en ik heb al tijdje het idee om eens een blad te benaderen met het voorstel een artikel van mijn hand over de kerntalentenmethode te publiceren. Maar goed, ik heb het best druk nu, dus dat komt nog wel een keer.”
Verbluft staar ik naar het scherm van mijn telefoon
Twee dagen later ontvang ik een bericht op mijn telefoon. De hoofdredactrice van het vakblad SchoolManagement van uitgeverij Sdu schrijft dat ze via social media heeft gezien dat ik als zelfstandig kerntalentenanalist werk en vraagt of ik misschien een artikel wil schrijven over kerntalenten in het onderwijs. Verbluft staar ik naar het scherm van mijn telefoon. Op woensdag spreek ik de wens hardop uit, op vrijdag krijg ik hem op een presenteerblaadje aangeboden. Het was al laat, bedtijd, dus voor de vorm heb ik er nog een nachtje over geslapen, maar het was me direct al duidelijk dat ik dit aanbod ging aannemen.
Inmiddels zijn de benodigde personen geïnterviewd, is het artikel geschreven en door de redactie geaccepteerd, en laat de publicatie niet lang meer op zich wachten. Uiteraard zal ik het gepubliceerde artikel hier delen, maar ik vond dit verhaal op zich al mooi genoeg om er een blogpost aan te wijden.